Krokusy ze względu na porę kwitnienia dzielą się  na jesienne i wiosenne. Ich naturalne siedlisko rozciąga się począwszy od Europy aż po Azje i północną Afrykę.

Lubią stanowiska słoneczne, glebę próchniczą, ciepłą i wilgotną, dobrze uprawioną, o odczynie lekko kwaśnym. Warto przed sadzeniem wzbogacić ziemię obornikiem. Pamiętajmy o tym żeby nie sadzić krokusów w miejscach w których rosły rośliny dotknięte chorobami grzybiczymi. Wymagają regularnego podlewania i nawożenia w czasie wegetacji oraz usuwania chorych roślin. Do nawożenia używamy preparatów wieloskładnikowych z dużą ilością fosforu i potasu.

W celu rozmnażania, cebulki możemy wykopać dopiero po obumarciu liści – służą one cebulkom do gromadzenia substancji odżywczych. Wykopane cebule suszymy, oczyszczamy z resztek bulwy matczynej i przechowujemy w suchym miejscu aż do jesieni. Możemy roślinę pozostawić przez 4 lata na jednym stanowisku, dzięki czemu rozrośnie się w gęstą kępę. Rośliną niewykopywanym musimy zapewnić okres spoczynku w którym unikamy podlewania.

Pomimo iż krokusy są roślinami mrozoodpornymi warto przykryć je cienką warstwą ściółki, torfu lub kory. Taki zabieg przyspieszy ich kwitnienie.